29-10-10
IN WONDERLAND
Alsof de rozen hun tijd niet kennen
legde hij op het koude marmer zijn zakhorloge,
-but Alice isn't here anymore-
zit op school en worstelt met staartdelingen
en de dt als zij tegenwoordig is.
Maar toverde mijn kamer om tot winkel, bediende
onzichtbare klanten, was even station, verkocht
daarna ook ticketten voor verre landen,
hing voor mijn boeken kaarten van Australië
en voor bijna geen geld kon je van daaruit naar Italië.
Leert zoals de rozen luisteren naar het tikken,
kijkt in de spiegel en wil nog niet uit Wonderland,
hoopt dat rozenblaadjes de wijzers lang bedekken,
hamsters een oneindig leven hebben
en allerzielen voor bejaarden voorbehouden blijft.
Terwijl zij de treinen naar Mongolië omroept
bloeien in de laatste uren van de zomertijd
de rozen in mijn hoofd.
het schilderij is van de Hollandse schilder Willem van Aelst, 1626-1683
10:21
20-10-10
VOOR DE VOORSTELLING
Niemand is nog wie hij was.
Loodgieter werd Pierrot,
hoedenverkoopster nu een vrouw van stand
en de pastoor drukt doodsbrieven
terwijl de geliefde bier tapt,
de landeigenaar kinderen onderwijst
en de edelknaap glazen wast.
Onder hun pruiken, in brokaat gekleed
wachten zij, bevolken zij de kleedkamer,
zweven zij tussen wie ze waren en wat ze moeten zijn,
bladeren zenuwachtig door de tekst
en voelen tussen hun schouderbladen
de vleugels groeien waarmee ze uit dat dagelijks lijf gekropen
over de dorpse dagen heersen.
De hoedenmaakster glimlacht vanuit haar pas verworven hoogte,
de drukker zegent herderlijk Pierrot,
de landeigenaar lonkt naar de edelknaap.
De nar zegt dat hij dringend kakken moet.
De lichten doven.
De geliefde zucht.
Het schilderij 'voor de voorstelling' is van de Belgische schilder Constant Wauters (of Wouters) 1826-1853
10:31
13-10-10
MOEDER EN KIND IN DE WIND (1907)
Op platinumplaat gedrukt
moeder en dochter in de wind van 1907.
De nieuwe eeuw stuurde zijn stormen
in deze wilde vlagen vooruit.
Even de hoedrand loslaten
en blootshoofds
wuiven ze hun man en vader uit.
Grootschalig sterven op het menu.
Wie de treinen in beweging zet,
trapt het draai-orgel van de dood in gang.
Adieu, mein kleine garde officier.
In de zachte wind der jaren
is zij vanzelf met hem opgelost
en werd het kind de vrouw, en vrouwen
wuiven steeds opnieuw hun mannen uit.
Leb' wohl, mein Schatz, leb' wohl mein Schatz,
Leb' wohl, lebe wohl
Denn wir fahren, denn wir fahren,
Denn wir fahren gegen Engeland, Engeland.
Weer staan moeder met kind
in oude winden die het gehuil van naakte mensen
over een oceaan van tijd verspreiden.
O, dat briesje van de nieuwe tijd,
o dat gecamoufleerd gehakkel
van een land dat weer zijn goden kiest
uit het bekende loeiend stamboekvee.
Das gesundes Volksempfinden:
frituren en fraterniteiten,
netjes verpakt in manhaftig verzet
tegen wat ons vreemd en te vrijmoedig is.
Tot er niemand meer
op de heuvel staat
en de wind gevangen is
in het trotse orgel van het nieuwe heldendom.
'Daar is maar één land, dat mijn land kan zijn.
Daar is maar één vreugd, daar is maar één pijn,
Daar is maar één liefde, daar is maar één haat...'
Wie niet dezelfde haat en pijn kan voelen,
en wie nog andere liefdes koestert,
is gewaarschuwd.
De foto is van Heinrich Kühn (Oostenrijker, in Duitsland geboren, 1866-1944)
Titel: De wind.
Op platinum geprint (Alfred Stieglitz Collection, 1933)
12:47
05-10-10
ZICHTBAARHEID
Wat achter zomerweelde zich verborg,
zich onaantastbaar in de lange dagen
waande, wordt uit zijn waan getild
en eens de mist is opgetrokken te kijk gezet.
Het huis, geschonden door de jaren,
scheefgezakt en uitgeleefd, de kanker
nestelde zich met duiven in lege kamers,
hoort in zijn laatste dromen al de slopersvoeten.
In de winter van mijn leven, nu ontzielde jaren
tot herinneringen zijn geharkt,
en spinseldraden licht in druppels vangen,
word ik verhaal, oud blauw antiek.
Mijn scheuren en mijn scherven, de waarborg
voor geleden jaren, de stempels op mijn rug
't bewijs dat het wat kosten mag,
maar nooit mag ik nog brood of melk bewaren.
09:49